تازگیا کتابی با عنوان “حمله های رعد آسا: مواد مخدر در ارتش آلمان نازی” منتشر شده که نویسنده اون مدعیه در طول جنگ جهانی دوم، مخصوصا فتح فرانسه و جنگ بریتانیا یه جور ماده مخدر به نام “پِرواتین” به سربازان آلمانی داده می شده تا بتونن دست کم دو شبونه روز بدون توقف به جلو رفتن ادامه.
روزنامه میرِر چاپ انگلیس، امروز با منتشر کردن گزارشی ضمن اشاره به رواج افراطی و غیر اصولی این مخدر “شبه شیشه” در بین خلبانان نیروی هوایی آلمان (موسوم به لوف تافه) نوشت: درک خیلی از ما از ماده مخدر شیشه به مشاهداتمان از سریال Breaking Bad محدود می شه، اما نورمن اوهلر در کتاب گذشته خود پرده از رازی برمی داره که برگ تاریک دیگری از تاریخ ننگین ارتش نازی رو معلوم می سازه.
این کتاب شوک آور هم اینکه از اعتیاد هیتلر رهبر آلمان نازی به ماده مخدر شبه هروئین با نام “یوکودِل” پس از ویرانی ۱۹۹۴ پرده ورداشته و مدعی می شه هیتلر در زمان خودکشی هم نشئه بوده.
اما چیزی که در این کتاب مورد تاکید قرار گرفته اینه که چند سال قبل از خودکشی، هیتلر مجوز استفاده سربازانش از داروی مخدر پرواتین رو صادر کرده بود. مخدری که از یه سو موجب بیخوابی سربازان و افزایش سرعت جلو رفتن اونا می شد و از طرف دیگه یه جور حس رضایت مندی و سرخوشی مصنوعی رو در اونا بوجود می آورد.
می گن در آستانه حمله به فرانسه در سال ۱۹۴۰، فرماندهان نظامی ارتش نازی ۳۳ میلیون عدد از این قرص رو سفارش دادن.
نویسنده کتاب در ادامه با اشاره به اثرات جانبی این دارو می نویسه: استفاده همیشگی از اون موجب می شد خیلی از سربازان نظامی با مشکلات زیاد روحی -روانی مواجه شن تا جایی که رایش سوم مجبور بود واسه ترک دادن خلبانان توهم زده خود، مراکز بازتوانی برقرار کنه.
ایشون اضافه می کنه: دلایل موجود نشون دهنده اون هستش در جریان جنگ بریتانیا، خلبانان نیروی هوایی نازی همه نشئه بودن چون عملیات بمباران تاسیسات بریتانیا طبق برنامه باید شب انجام شه و هوشیاری و سرحالی خلبانان در اون مقطع می تونست بسیار اثر داشته باشه.
در این کتاب اومده این ماده مخدر که از نوع آمفتامین و متامفتامین بوده در آخر به دست سربازان انگلیسی هم افتاد و حتی در مقطعی به وسیله اونا هم مصرف می شد.
شاید بتونین تصور کنین خلبانان نیروی هوایی آلمان نازی در ارتفاع چند هزار پایی از سطح زمین و نشئه، چه حالی داشتن.
یکی از خلبانان اون دوره به عنوان شاهدی عینی اطلاعاتی در اختیار اوهلر قرار داده که توجه بسیاری می خواد. این خلبان قبلی نیروی هوایی آلمان با بیان اینکه عملیاتای هوایی ما عموما دیر وقت شروع می شد گفت: حدود ساعت ۱۰ و ۱۱ شب به سمت بریتانیا پرواز می کردیم و نزدیک ۲ صبح به آسمون این کشور می رسیدیم. اینکه حس خستگی به سراغ خلبان بیاد عادیه پس یکی دو قرص پرواتین همه چیز رو به حالت اول خود برمی گردونه.
حتی فرماندهان ما هم از این دارو استفاده می کردن. خلبانان که مجبور بودن شب و روز پرواز کنن و به خاطر همین فرماندهان هم باید می تونستن پا به پای اونا ادامه بدن.
حتی تصور اینکه فرمانده ای در میدون جنگ خسته بنظر برسه، غیر قابل باور بود.
واقعیت اینه که اگه بخشی از اثرات جانبی این دارو رو می دونستیم بازم از خوردن اون دوری نمی کردیم. وقتی مجبور باشین هر لحظه و در هر کجا فرود بیاد، دیگه براتون مهم نیس چه ماده ای قراره به شما کمک کنه.
فقط اونو استفاده می کنین.
روزنامه دیلی میرر در ادامه با اشاره به مشکلات جانبی این دارو از زبون یکی دیگه از خلبانان ارتش نازی در اون زمان می نویسه: ماجرا از جایی شروع می شد که مشکلات جانبی خود رو نشون می دادن. یهو صدای موتور هواپیما شدیدا آروم می شد، به طور کامل به هوش بودم و ضربان قلبم رو در گوشم حس می کردم. به چه دلیل آسمون یهو این اندازه روشن شده؟ نور زیاد چشمانم رو اذیت می کنه طوری که به سختی میتونم درخشندگی اونو تحمل کنم.
موتور هر لحظه آروم و آروم تر کار می کنه و انگار وارد سکوت مطلق شدین. حتی خبری از لرزشای موتور نیس. همه چیز تو یه لحظه غیر مادی و ذهنی می شه بطوری که ممکنه تصور کنین شما بالای هواپیما در حال حرکت هستین.
و این در حالیه که این توهمات فقط در آسمون به سراغ شما نمیاد بلکه روی زمین هم شرایط یه جوره.
در این کتاب سرتاسر افشاگرانه با نام بردن از ارنست اودت فرمانده نیروی هوایی آلمان نازی اومده: اون به واقع موفق ترین خلبان لوف وافه در جریان جنگ جهانی اول بود. اما اعتیاد اون به الکل مشکلی نبود که بشه خیلی راحت از کنارش گذشت. اودت واسه خنثی کردن اثر الکل و مسمومیت به وجود اومده به وسیله اون روزانه مقادیر زیادی متانفتامین مصرف می کرد.
وقتی هم که با بقیه افسران ارشد ارتش نازی جلسه داشت، علاقه بسیاری به مصرف کوکائین و مرور خاطرات گذشته نشون می داد.
وقتی نیروی هوایی نازی در جنگ بریتانیا شکست خورد و نیروی زمینی هم در شوروی قبلی زمین گیر، اودت همراه با صبحونه خود ۷ قرص پرویتین مصرف میکرد تا بتونه سرپا بایستد و به دروغای شاخدارش درباره فتوحات ارتش آلمان ادامه بده.
وقتی هم که با اسلحه خودکشی کرد، هیتلر دستور داد طی مراسمی ملی اونو تشییع کنن و اجازه نداد کسی فهمیده باشه اون خودکشی کرده.
اما چندی بعد عاقبتای به وجود اومده به وسیله بی عرضگی اودت باعث شد هیتلر هم از اون به عنوان عامل شکستای ارتش یاد کنه.
در بخش دیگری از این کتاب با اشاره به سابقه پزشکی هیتلر اومده: هیتلر و اطرافیانش همیشه تلاش داشتن وجهه ای فرا انسانی به رهبرنازیا بدن؛ بطوریکه بارها و در مناسبتای جور واجور اشاره می شد ، ادولف هیتلر حتی قهوه همنمی خوره. اما همین ابرانسان فرازمینی یهو در سرازیری مواد مخدر قرار گرفت.
قبل از شروع جنگ دکتر شخصی هیتلر آمپولای ویتامین به اون تزریق می کرد تا هیتلر بازم رهبری کارزماتیک جلوه کنه اما در سال ۱۹۴۱ و به دنبال مریضی شدید رهبر آلمان نازی، دکتر تئو مورِل دریافت، تزریق آمپول ویتامین دیگه جوابگو نیس.
مورل که از ترکیب و تزریق هرمونای حیوونی هم ناامید شده بود، آخرسر به سراغ یه جور ماده مخدر شبه هروئین به نام “یوکودال” رفت.
شدت تزریق این ماده مخدر به اندازه ای بود که به گفته دکتر ایشون بعضی وقتا واسه پیدا کردن رگ در بدن هیتلر دچار مشکل می شدن و صبر می کردن تا جای تزریقای قبلی درمون یابد.
پس از سوء قصد جدی ۱۹۹۴ موسوم به “عملیات واکوره” یا عملیات والکری (جدی ترین سوءقصد به جون هیتلر که از راه قرار دادن یه کیف دستی بمب گذاری شده زیر میز اون اجرایی شد) رژیم تزریق مواد مخدر ایشون از سرگرفته شد.
طراحان این سوء قصد افسران و ژنرال‌های عالی رتبه ارتش آلمان چون آدمیرال ویلهلم کاناریس و گونتر فون کلوگه بودن و مجری عملیات بمب گذاری کلاوس فن اشتوفنبرگ بود. جالبه بدونین کیف شامل بمب زیر میز قرار بطور اتفاقی به پای یکی از افسران برخورد می کنه و اون کیف رو از زیر مییز ورداشته و در فاصله های دورتر از هیتلر قرار میده.
با انفجار بمب میز کنفرانس مثل سپری واسه هیتلر عمل می کنه و اون آسیب جدی نمی بینه. اما پرده هر دو گوش اون پاره شد و تا آخر عمر از لرزش دست و پا رنج برد.
اوهار در کتاب خود می نویسه: هیتلر از سوءقصد ۱۹۴۴ به بعد حتی یه روز رو هم بدون مواد مخدر پشت سر نگذاشت. تا قبل از این ماجرا، هیتلر فردی معاشرتی بود اما از اون روز به بعد اضطراب و پارانوید به سرغ اون اومد.
اون از پزشکش خواست تا با شروع تزریقا آرامش و توان قبلی رو به اون بازگرداند.
نویسنده کتاب درباره این ماده مخدر می نویسه: از نظر ساختار و تاثیر وکودول شباهت بسیاری به هروئین داره اما بسیار اعتیاد آور تر از هروئینه.
با اینکه تزریق این مخدر در بهتر شدن وضعیت جسمی و روحی هیتلر موثر بود اما تاثیر داغون کننده اون روی قدرت درک و اراده کردن ایشون باعث شده بود، در زمان نشئگی دنیا و جهان بینی رهبر آلمان با همیشه فرق داشته باشه.
دو ماه بعد، وقتی که ارتش شوروی به برلین رسید، هیتلر به همراه همسر جدیدش اوا بروان دست به خودکشی زدن.
بعدا دکتر شخصی هیتلر در تشریح شرایط روحی و جسمی بیمارش گفت: خیلی سخته که جنگ جهانی رو ببازید و خود رو معتاد و درمونده هم ببینین.
